Dr Gregory House

Muszę przyznać, że przez kilka ostatnich sezonów oglądałam House'a ze znużeniem i bez żadnych emocji. Dla porównania dodam, że początkowe 3-4 sezony były dla mnie źródłem pozytywnej energii, zaangażowania w serial, w fabułę, w uwielbianie (bądź nie) bohaterów.

"Dr House" to dla mnie więcej niż byle jaki serial, który mogę oglądać przy kolacji; to serial, który dorastał ze mną i z jego oglądaniem wiążą mi się wspomnienia w moich licealnych lat. 

Tym bardziej ciężko było mi zaakceptować, to co scenarzyści postanowili z nim zrobić w okolicach 6 sezonu. Nuda, nuda, wtórność, przewidywalność, szok-ale-żenujący, nuda. Myślałam, że odejście Cuddy  z fabuły będzie gwoździem do trumny dla House'a i stwierdzę "Dobrze, że ten serial się kończy." Tak było do ostatniego odcinka.

Odcinek z numerem 12 naprawdę wycisnął ze mnie łzy (no dobra, jedną, ale jednak) i pozostawił w przyjemnym smutnym amoku nawet po wygasnięciu napisów końcowych. Wreszcie mieliśmy prawdziwe emocje, ktore można przeżywac z bohaterami, wreszcie na pierwszym planie był Chase, którego bądź co bądź darzymy sentymentem i ogromną sympatią, oglądając go od samego początku. Myślę, że z obecnego składu to on jest najbliższym widzom bohaterem, oczywiście po Housie.

Faktem jest, że dylemat pacjentki i współbohaterki odcinka nie był zbyt wyszukany - Bóg czy szansa na miłość - jednak obyło się bez skrajnie patetycznych i kabotyńskich wyciskaczy wzruszeń.

Podobało mi się wszystko - dynamika odcinka, muzyka, emocjonalność. Na nerwy działała tylko wiecznie niezorganizowana sama ze sobą Park. Nawet wątek Taub - House był całkiem uroczy.

Mam nadzieję, że taki poziom serial będzie trzymał już do końca. Po obejrzeniu dwunastego odcinka naprawdę żal mi, że "Dr House" się kończy. Obyśmy wszyscy mieli szklane oczy przy ostatnim odcinku tego serialu, a nie wzdychali z uglą.

interplaygirl / popcorner.pl

Redakcja serwisu HouseMD.info.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść nadesłanych artykułów oraz komentarzy.